De jongere zus van mijn moeder, Victoria, en de jongere zus van mijn vader, Ellen, zijn al vanaf de kleuterschool met elkaar bevriend. Vandaag wordt Victoria 90 jaar, over twee weken viert Ellen haar negentigste verjaardag.

Dat is nogal wat. Daarom vandaag geen Frans verhaal, maar iets over die twee sterke, vrolijke en avontuurlijke tantes. Ik sta even stil bij mijn familie, en dan in het bijzonder bij de generatie vóór mij, van wie er nog drie leven: deze twee lieve tantes en Ernst, de jongste van moeders kant, die als ‘nakomertje’ nog een stuk jonger is.

De families van mijn ouders zijn sterk met elkaar verknoopt. Het zit zo: zowel mijn vader als mijn moeder waren de derde in een gezin met zes kinderen. De iets oudere broer van mijn vader trouwde met mijn moeders oudste zus en de oudste broer van mijn vader met een nicht van mijn moeder. En de twee jongere zussen, mijn jarige tantes, woonden dan wel ver van elkaar, maar bleven altijd bevriend. Al meer dan 85 jaar dus.

Op de foto hieronder (oorspronkelijk een heel klein plaatje, dus vandaar zo vaag) staan ze allebei. Het is denk ik net na de oorlog, in een vrolijke fotoserie van een vriendengroep. Helemaal rechts zit mijn moeder met links naast haar de blonde Ellen. En recht achter mijn vader (die blonde krullenjongen op de voorgrond) zit Victoria, in een ruitjesbloes.

Later, vanaf de jaren vijftig, woonden zowel Ellen als Victoria ver van Nederland. Voor mij waren ze daarom geen tantes die je zag bij verjaardagen en andere familiefeestjes, en dat droeg alleen maar bij aan hun bijzondere status.

Ellen trouwde eind jaren vijftig met de Amerikaanse Bill en verhuisde naar New York. Ze stuurde alle nichtjes en neefjes trouw een verjaardagskaart en een kaart voor Kerstmis, altijd met een knisperende Amerikaanse dollar erin. Die ging je dan wisselen bij het postkantoor en dan had je 3 gulden 80 in je knuistjes – daar kon je leuke dingen voor kopen in die tijd. En er kwamen ook wel eens pakjes met Amerikaanse kleren van Macy’s: een kekke capri-broek bijvoorbeeld, driekwart, wit aan de voorkant en rood aan de achterkant voor het ene been en omgekeerd voor het andere. Dat zag je hier nergens.

Victoria woonde intussen ook ver weg, op Aruba, waar oom Piet leraar was. Soms, heel soms, kwamen ze naar Nederland. Ik vond nog een foto van een bezoek aan de Spido in Rotterdam met daarop twee van mijn nichtjes en mijn tante en oom. Pas veel later leerde ik Victoria wat beter kennen, toen ze al lang in Nederland was teruggekeerd. Mijn moeder verhuisde in de jaren 90 naar Brabant, dicht bij haar zussen, en ze trokken veel met elkaar op. Vooral de laatste jaren van haar leven was dat belangrijk. Waar mijn moeder nog wel eens somber kon zijn, zorgde Victoria’s bezoek voor een zonnige toets. Ze was een aandachtige luisteraar en bracht bovendien haar lievelingslekkernijen mee.

Als Ellen naar Nederland kwam – niet zo heel vaak, want vliegreizen waren in de sixties nog erg duur – was het feest bij mijn oma thuis. Oom Bill was er dan ook, met als bijzonderheid dat je ‘m niet kon verstaan. Geen probleem, want hij compenseerde dat door vriendelijk te lachen, liedjes te zingen en banjo te spelen. Ik heb eigenlijk geen idee of hij die banjo meegenomen had in het vliegtuig of dat hij ‘m hier had gekocht. Het was een onvergetelijke performance.

Mijn zus, een neef en een nicht hadden voor volgende week een reisje geboekt naar Florida, waar Ellen alweer een tijdlang woont. We zouden haar verjaardag gaan vieren, maar het virus zette daar een streep door. Dan kennen we Ellen nog niet: mijn vrolijke tante laat zich zo makkelijk niet uit het veld slaan. Ze vertelde de laatste keer op Skype dat ze van plan is om een driveway party te houden, waarbij haar beste vrienden hun eigen stoeltje op haar oprit zetten, afstand houden, hun eigen drank en glaasje meenemen en samen zullen zingen. En Victoria, die andere vrolijke tante, viert haar verjaardag vandaag thuis in een mini-kringetje, zo meldde een van haar dochters.

Ik zeg alvast: proost! Dat ze allebei nog lang gezond blijven en dat we het feestje over een tijdje nog eens dunnetjes over mogen doen.